مرا به درهم و دینار وا مکن ز سرت

از این به بعد گدایم،گدایِ دیدن تو

ای کاش من هم کبوتر حرم بودم ...

کلّ حرم لطف خودش را دارد امّا
آرامش باب‌الجوادت بی نظیر است

حتی برف هم...

به پای پنجره فولادت افتاده...

گمشده ام ...

جایی جز اینجا را نمیشناسم...

زیباتر از همیشه شود شهر مشهدت

وقتی سفید می‌شود از برف، گنبدت

بطلب تا که فقط
سیر نگاهت بکنیم...

مثل عاشق که نمی‌داند مقام وصل را؛

ما
ندانستیم
قدر این حرم را
هیچ‌وقت

هی نفس،

سرفه،

نفس،

سرفه،

نفس،

وای چقدر؛

پاره پاره جگر از بازدمت می ریزد...

دلم گرفته برایت

فقط همین کافیست...

که سیر گریه کنم

روی شانه های حرم

اندازه دو ماه حسین

این یکی دو شب ...

آقا فقط برای شما گریه می کنم

هوا سرد بود اما...

دمت را گرم دیدم ...

زمستان آمدم

 دمتان گرم آقا ...

بالای سر نشستم و دیدم که جبرئیل ...

یک پر گذاشت در صف و از پیش جا گرفت ...

نشنیدم که به زائر تو بگویی برگرد

یا امام رئوف...

مهرت به دل نشست و دلم رنگ و بو گرفت

این دل به پای عشق شما آبرو گرفت...

آنکه از کفر در آورد مرا مهر تو بود

همه اش زیر سر توست مسلمان شدنم ...

توی سرم هوای شماست توی فکرم یاد شماست

توی قلبم عشق شماست توی چشمم تصویر شماست

چه خوش به حالم شده

شده ام یه عکس دسته جمعی 

دل من یک بغلِ سیر ضریح میخواهد ...

چه کسی گفته عشق با (( ع )) شروع می شود و با (( ق )) تمام

عشق فقط با شما شروع می شود

و با هیچ چییییییز دیگه ای تمام نمی شود

دلتنگم و

دیدار تو درمان من است...

هرگز نمیرد آنکه

دلش جلد مشهد است ...

آهسته گفت: من که کبوتر نمی شوم

اما...

دلم به دیدن گلدسته ات خوش است

من و رفیقم همین الان یهویی

ببخشید

من و عشقم همین الان یهویی...

هی عذابم می کنند

صحن تو را نشانم می دهند...

فقط اینجاست که حال مرا خوب می کند ...

دل رفته به پا بوس تو قبل از فلکه آب

ما دور تو گشتم به میدان نرسیده

خسته افتاده به پا

آمده زانو میزد...

حاجتی داشت

به آقای خودش رو میزد

از دلم

تا نقاره خانه ی حرم ات

ریسه ای بکش

بعد به رنگ خودت

من تاریک را

روشن کن...

قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت ...

نقاره می زنند...

مریضی شفا گرفت

یا امام رئوف...

نکشد منت خورشید فلک را هرگز

هر که در پرتو مهر تو اقامت دارد